Geachte heer Drs. Brunings,
Uw reactie op mijn stuk geeft m.i. exact aan wat ik heb gesteld. “Er was maar één Indo in de zaal” merkt u op. Ik stelde, dat de huidige Indo musici geen band (meer) hebben met hun verleden. Als ze dat wel hadden, zouden ze in grote getale aanwezig zijn geweest.
Immers, de Crazy Rockers waren zeker zo baanbrekend voor de naoorlogse Nederlandse popmuziek als altijd van Andy Tielman en zijn “Brothers” wordt gezegd.
Ik wil alleen maar stellen, dat als je als musicus blijft bij wat je eens speelde (m.a.w.: Indorock) en niet meegaat met de ontwikkelingen op muziekgebied, je in de vergetelheid raakt.
Overigens, goed in het gehoor liggende muziek is zeer persoonlijk; de oude Indorock (ik bedoel dus zoals die in de 50-ger en begin 60-ger jaren van de vorige eeuw werd gespeeld) ligt gewoon niet meer goed in mijn gehoor. Maar van het huidige gitaarspel van Rudy de Queljoe raak ik nog steeds opgewonden.
Tegen de andere commentaren op mijn stuk zeg ik: eerst goed lezen en proberen te begrijpen wat ik stel.
